Ontlading...

Er kan in je hoofd heel wat afspelen. Gedachtens kunnen je gevangen houden. In gesprekjes met A. benoemde zij het als: mijn gedachten zijn mijn gevangenis. 

A. is een jonge vrouw van net twintig. Een mooi, fijn gezichtje, omhangen met een dikke bos krullen. Ze is knap..., maar dat vonden haar opa en broers ook. Toen ze op haar 18e uit huis werd gehaald was ze 14 jaar misbruikt, waarvan de laatste 6 jaar in de gedwongen prostitutie. Een deel van haar geschiedenisboek zag je als ze ging zwemmen of in korte broek liep. Vol littekens.

We hebben veel met elkaar gesproken. Soms tikte ze op haar borst en zei dan: .... en hier is het nog veel erger. Er kwam een moment dat ze een geheim deelde. Op haar kamer had ze de broeksriem van haar vader... daar werd ze mee afgetuigd, maar nu was het een soort trofee.

Allerlei therapie, honderden sessies, duizenden gesprekken, up and downs, rond tollende emoties, driftige agressie, nameloos diep verdriet...

gedachten als een gevangenis, 

A:  "klopt,... je hebt levenslang gekregen..."

Ze liet me de riem zien, .... want ze sloeg er soms zichzelf weer mee. Een hard, ruwe reep leer met stalen punten en gespen. Van de uitwerkingen was ik inmiddels op de hoogte, omdat A. nu ook zomerkleding durft dragen. Maar er is ook in gebeten, gekrast, gekerft, teksten in gesneden...  "is dat van jou ?"  "Ja..., ik ben zo koud van binnen, dat ik pijn moet voelen om te begrijpen dat ik nog leef."

Het is winter, ruim een jaar later. Vanuit risico inventarisatie ben ik zonder doelgroep bezig met het zagen van de knotwilgen. De vuurkorf brand voor het afvalhout (en beetje eigen warmte.)

Daar komt A. het weiland ingelopen, opgejaagd, op zoek naar, en waarschijnlijk doorverwezen. Het blijf mij fascineren dat een hoeveelheid van gedachten mensen kan bezig houden, zodat het van gezichten is af te lezen, terwijl er geen woord gesproken wordt... de riem zit strak om haar arm, open geschaafde knokkels en een bloedstreep in haar nek.

De ogen zijn de spiegel van de ziel, 1 van de spreukentegeltjes die aan de muur hangt ...

Zij komt duidelijk niet voor een praatje, maar om zelfbescherming. Om gedachten te ordenen hebben we een code afgesproken. Wat zijn hoofdzaken en wat bijzaken ?  Wat is de oorzaak en wat zijn de gevolgen ?  In mijn vak waardeer ik inmiddels zeer de natuur en een open hemel, als gesprekskamer. Met een boomstam als bankje.

We gaan hier geen notulen delen van ons gesprek. Maar er is toen nog wel iets gebeurd.

- want die Riem..., daar kleefde heel breed- en heel diep, allemaal negatieve herinneringen aan. En A. had in een eerder gesprek gezegd: " Raar he dat ik hem dan soms nodig lijkt te hebben om bij mijn eigen gevoel te komen..? eigenlijk moet ik van hem af. "

Al pratende weg kwam er inzicht en overzicht bij de oorzaken en gevolgen die op dat moment de gedachten gevangen hielden. Omdat we stil op een boomstam zaten hield ik de vuurkorf goed vol. Op een moment maak ik het grapje : nou, dan gooi je die riem in de vlammen erbij, dan ben je daar vanaf! Als reactie staat ze op en gooit de riem in de vuurkorf. Door de hitte van de hoge vlammen, gebeurd er van alles met de riem. Uiteindelijk verschrompeld hij tot niets en zakt weg tussen de vuurkooltjes boven de as-lade. Al die tijd hebben we geen woord gezegd. Maar ik heb zelden zoveel emoties bij gezichtsuitdrukkingen gezien. En ik kon op dat moment alleen maar haar hand vasthouden. Het was alsof ze uit een slaap wakker werd, toen de riem in de as verdween. "Denk je dat ik het los kan laten..?" fluisterde ze. "Ik denk dat je daarin net de eerste stap heb gedaan..."

In haar ogen zag ik dat er een puzzelstukje op de juiste plek viel. Ze schoot vol, toen begon ze te lachen, een soort van bevrijdend, ze kon niet stoppen, het ging over in huilen....

En eerlijk is eerlijk, ik ben wel lang, maar niet groot..

Samen hebben we gelachen, de tranen liepen over de wangen, en we konden moeilijk stoppen...